Αντίο Τσόρι (από έναν Παναθηναϊκό)

Στον αθλητισμό, από την στιγμή που θα νιώσεις εκείνο το πέρα από λογική και αναλύσεις δέσιμο με μια ομάδα, ένα έμβλημα, μια φανέλα, είναι σχεδόν αδύνατο να δεις με καλό μάτι ή έστω λίγη συμπάθεια κάποιον που υπηρετεί ως παίκτης έναν διαφορετικό σύλλογο.

Αρρωστημένο; Ίσως. Αλλά πέρα για πέρα αληθινό αυτό το συναίσθημα, που σε κάνει συχνά να αμφιβάλλεις ακόμη και για τον εαυτό σου και να αναρωτιέσαι αν παρά τα χρόνια που πέρασαν και τις αλλαγές στην ζωή σου, κάπου βαθιά μέσα σου παραμένεις ο ίδιος τύπος που έριχνε μπινελίκια από την εξέδρα και όργωνες με εκδρομές την ελληνική περιφέρεια και τα… εξωτερικά για να στηρίξεις την ομάδα σου.

Είναι λίγοι εκείνοι οι αθλητές που κατόρθωσαν να σπάσουν αυτά τα στεγανά και να γίνουν πραγματικά αποδεκτοί από τους οποιουσδήποτε απέναντι. Ανεξάρτητα από το πόσο καλοί υπήρξαν ως παίκτες ή ως χαρακτήρες, από την ώρα που θα συνδεθούν με τους «αιώνιους» αντιπάλους σου, νομοτελειακά θα κουβαλούν και όλες τις δικές τους (υπαρκτές ή αποτέλεσμα ιδεολογικής πλύσης εγκεφάλου) αμαρτίες.

Σε αυτήν την σπάνια κατηγορία ανήκει και ο Τσόρι Ντομίνγκες, που για τέσσερα χρόνια έπαιξε στον Ολυμπιακό. Στον Ολυμπιακό που πήρε ισάριθμα σερί πρωταθλήματα. Στον Ολυμπιακό του Βαγγέλη Μαρινάκη. Στον Ολυμπιακό την εποχή της απόλυτης παντοδυναμίας του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Από αυτό το γεγονός και μόνο μπορεί να αντιληφθεί κανείς το πόσο τεράστια προσωπικότητα υπήρξε ο Αργεντινός, για τον οποίο πολύ δύσκολα θα βρεις αντίπαλο των ερυθρολεύκων να πει κακή κουβέντα. Προφανώς, αν κάποιος το… ψειρίσει, όλο και κάτι θα ανακαλύψει, αλλά η γενική εικόνα του στη συνείδησή μας είναι εκείνη που αποτυπώθηκε σε δύο φωτογραφίες. Αυτή που βρέθηκε μεταξύ οργανωμένων οπαδών, με φανερή την αμηχανία του, αλλά κι εκείνη στην οποία σκύβει να ασπαστεί το χέρι μιας μικρής με τη φανέλα της ΑΕΚ, μετά από έναν τελικό Κυπέλλου που είχε διεξαχθεί σε περιβάλλον απόλυτης έχθρας και κόντρας.

Στην ανακοίνωσή της η ΠΑΕ Ολυμπιακός χαρακτηρίζει «σημαία» τον Τσόρι και τον αποκαλεί «κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου». Και πολύ καλά κάνει, ωστόσο παίκτες σαν αυτόν, με τις ιδέες και τις συμπεριφορές τους, ειδικά μέσα στην σαπίλα που βασιλεύει στον ελληνικό αθλητισμό, αποκτούν μια οικουμενικότητα που ξεπερνά τα όρια μιας ομάδας. Γι’ αυτό, από έναν Παναθηναϊκό, αντίο Τσόρι, σ’ ευχαριστούμε για όλα (ακόμη και για το περίφημο «Τσόρι… άουτ» στο χαμένο πέναλτι, σ’ εκείνο το ματς στο Καραϊσκάκη)!